Θέλω αρχή και τέλος γιατί η μέση με χαώνει...

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα μισά πράγματα....
Μισές δουλειές, μισά λόγια, μισές σχέσεις, μισοτελειωμένες συζητήσεις, μισοτελειωμένες καταστάσεις...

Δεν μου αρέσουν γιατί απλά δεν μπορείς να ησυχάσεις με το θέμα, δεν μπορείς να το αφήσεις, δεν μπορείς να προχωρήσεις, δεν μπορείς να ανασάνεις, δεν μπορείς να πάρεις μία απόφαση...
Όλα είναι τόσο ρευστά που κουράζουν το μυαλό πάρα μα πάρα πολύ...

Κι αυτό τι δημιουργεί?
Δημιουργεί άγχος και έναν κόμπο στο στομάχι.
Και ερωτηματικά πάνω από το κεφάλι σου.
Και απορίες πάνω στο πως να συμπεριφερθείς.
Και πολλές σκέψεις...μα πάρα πολλές σκέψεις.
Αν θα συμβεί το ένα και αν θα συμβεί το άλλο και η υποπερίπτωση της υποπερίπτωσης...
Και αν το άλλο άτομο θα σκεφτεί έτσι ή αν θα σκεφτεί αλλιώς.
Και το πως θα ενεργήσει, πως θα χειριστεί το θέμα.
Αν θα το σκέφτεται όσο το σκέφτεσαι εσύ...

Και ξανά και ξάνα οι ίδιες σκέψεις στροβηλίζουν στο μυαλό σου...
Κι εσύ δεν ηρεμείς ποτέ...γιατί δεν υπάρχει δεδομένη κατάσταση...όλα είναι ρευστά...
Ρευστά με χαμηλό ιξώδες.Όπως το μέλι όταν έχει ζεσταθεί πολύ, που τρέχει σα νερό...

The end of an ERA...

Και κάπως έτσι κύλησαν 4 ολόκληρα φοιτητικά χρόνια...Όχι δεν τελείωσα ακόμη.Δεν ξέρω πότε ή αν θα έρθει αυτή η ώρα...
Προς το παρόν αποχαιρετώ την πρώτη συγκάτοικο που είχα ποτέ μου...και προετοιμάζω το έδαφος για την επόμενη...
Τελικά μ' αρέσουν οι ξανθές...Μάλλον είναι αυτό που μου λείπει...Η χαριτωμενιά του ξανθού...

Από Δευτέρα ξεκινά ο νέος κύκλος ζωής μου...Ανυπομονώ!