Κραυγή Βοηθείας

Κραυγές βοηθείας στα ήσυχα στενά αυτής της πόλης...

Όσο περνάει ο καιρός θα ακούγονται όλο και πιο πολλές.

Όλο και πιο δυνατές.Όλο και πιο συχνές.

Γιατί άνθρωποι είμαστε και κάποτε φτάνει η στιγμή που λυγίζουμε.

Φτάνει η στιγμή που ερχόμαστε στα όρια μας.

Φτάνει εκείνη η γαμημένη στιγμή της απόγνωσης.

Το χειρότερο όμως είναι αν αυτή η στιγμή σε βρει μόνο.

Και δεν εννοώ χωρίς κάποιον δίπλα σου, 

αλλά χωρίς κάποιον μέσα στην καρδιά σου.

Γιατί η μοναξιά εκεί ζει...

Και τρέφεται με την ανάγκη σου γι' αγάπη.

Μην απορήσεις, λοιπόν, αν μια μέρα η κραυγή που 

φτάνει στα αυτιά σου έρχεται από το ίδιο σου το 

στόμα...

Ain't got enough (?)

Αναρωτιέμαι...

Αναρωτιέμαι γιατί μετά από τόσο καιρό συνεχίζεις και στοιχειώνεις τα όνειρα μου...
Κι αφού σκέφτομαι όλη μέρα αυτά που <<ζήσαμε και δε ζήσαμε>>,
στο καπάκι σε βλέπω μπροστά μου να μου χαμογελάς γλυκά...
Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνεις αλλά αυτό το πράγμα με σκλαβώνει...
Κι όλα αυτά ενώ την προηγούμενη βδομάδα μιλούσες με την παρέα μου
αλλά έκανες ότι δεν ήμουν κι εγώ εκεί...
Και σα να μην έφτανε αυτό, έκανες και μια σούπερ-εκνευριστική ερώτηση που είχε να κάνει με εμένα,
δηλαδή την τύπισσα που δεν γνωρίζεις κι απλά τυχαίνει να βρίσκεται εκεί δίπλα...

Αναρωτιέμαι, λοιπόν, γιατί συνεχίζω να σε σκέφτομαι τόσο μετά από όλα αυτά....
Όλα αυτά που <<ζήσαμε και δε ζήσαμε>>...
Μοιάζουν με όνειρα που με στοιχειώνουν...