Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Λυπάμαι, τσατίζομαι, βουρκώνω, λυγίζω...

Λυπάμαι...Θέλω να μην στεναχωριέμαι πια...
Μα είναι αβάσταχτος ο πόνος που καίει μέσα μου βαθιά...


Τσατίζομαι...Θέλω να τσιρίξω τόσο δυνατά που η φωνή μου να σπάσει τζάμια...
Μέχρι να αδειάσω...μέχρι να μη νιώθω πια...μέχρι να γαληνεύσω...


Βουρκώνω...Θέλω να κλάψω τόσο πολύ, τόσο δυνατά...
Μέχρι να αδείασω...μέχρι να μη νιώθω πια...μέχρι να γαληνεύσω...

Λυγίζω...Θέλω να κρατήσω τα πόδια μου ορθά μα δεν μπορώ...
Πέφτω κάτω, χτυπώ...δεν μπορώ να ξανασηκωθώ...


Είσαι εσύ, μέσα στους λίγους που έχω πιο ψηλά...
Είσαι εσύ, που όταν σε σκέφτομαι χαμογελώ κι ας είσαι μακριά...
Είσαι εσύ, που όταν δεν σε βρίσκω είμαι δυστυχισμένη...
Είσαι αυτός που με μια του αγκαλιά θα μου ζεστάνει την καρδιά...


Πού βρίσκεσαι όμως; Γιατί κρύβεσαι και φεύγεις μακριά;
Και γι' αυτό λυπάμαι, τσατίζομαι, βουρκώνω, λυγίζω...
Και πεθαίνω τελικά...


Πεθαίνω...Θέλω να ζήσω αλλά όχι χωρίς να ακούω τη δική σου τη λαλιά...