Me against ''the world''...

Όλοι μας λίγο πολύ νομίζω ότι νοιαζόμαστε για την εικόνα και την άποψη που έχουν οι φίλοι μας και οι αγαπημένοι μας άνθρωποι για μας...
Θεωρώ ότι ξέρω πάνω κάτω ποια σημεία του χαρακτήρα μου μπορεί να μην ενθουσιάζουν ιδιαιτέρως τους ανθρώπους γύρω μου...
Όταν όμως έρχεται κάποιος και σου λέει πράγματα που εσύ δεν τα είχες σκεφτεί καν, τότε λες ''ρε φίλε, τι γίνεται; έτσι φάνηκε η θέση μου εκείνη τη στιγμή; εγώ δεν θα αντιδρούσα ποτέ έτσι.'' και φυσικά σχηματίζεται ένα τεράστιο ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι σου...
Είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου...
Δεν είσαι αυτό που σε κατηγορούν ότι είσαι...
Ποτέ δεν σκέφτηκες όπως θεώρησαν αυτοί...
Ποτέ δεν έκανες στην άκρη τους ανθρώπους γύρω σου...
Εσύ το ξέρεις καλά...


'Αλλη μια μεγάλη μέρα ξημέρωσε πριν λίγες ώρες...
Όλη μου η αγάπη...

Ψάχνοντας τον ήλιο!

Δεν θέλω να με παρεξηγείς...
'Ο,τι έχω κάνει, το έχω κάνει για να προστατεύσω τον εαυτό μου...
Όσο μπόρεσα δηλαδή γιατί στην τελική δεν κατάφερα και πολλά.

Όπως είχες κάνει κι εσύ τότε. Είχες αποχωρήσει για να προστατευτείς.
Αλλά η επιλογή ήταν δική σου, ενώ εγώ έπρεπε απλά να αμυνθώ μπας και τη βγάλω καθαρή.

Δεν ήθελα να αμυνθώ, ποτέ δεν ήθελα να καταλήξω έτσι.
Ήθελα να αφεθώ...Ήθελα να ζήσω ό,τι ήταν να ζήσω. Χωρίς φραγμούς.
Αλλά έχτισες έναν πελώριο φράχτη γύρω μου. Χωρίς διεξόδους.
Κι εγώ έψαχνα, έψαχνα καιρό να βρω έστω μια μικρή χαραμάδα.
Μα τίποτα..

Έξω από τον δικό μου τοίχο υπήρχε και ένας άλλος...Ο δικός σου.
Ακόμη ψηλότερος από τον δικό μου. Και πολύ πιο δυνατός.

Κατά καιρούς έβλεπα ηλιαχτίδες να ξετρυπώνουν.Αλλά την επόμενη μέρα είχαν εξαφανιστεί.
Και όσο και να έβλεπα μέσω αυτών τον ήλιο, αυτός δεν έπαυε να βρίσκεται από την άλλη μεριά του φράχτη...

Προσπάθησα να σκάψω. Να ξήσω λίγο λίγο αυτόν τον τοίχο.
Ίσως και να κατάφερα κάτι τώρα πια...
Μου πήρε άπειρο καιρό...Ή τουλάχιστον έτσι μοιάζει...

Όταν η ζωή συνεχίζει να παίζει τα παιχνίδια της...

Πως θα 'θελα να είχα ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά
όταν θα μεγαλώσουν όλα θα γίνουν λεβέντες για χάρη του Πειραιά...

Άραγε ισχύει αυτό που υποστηρίζουν πολλοί ( μαζί τους κι εγώ ) ότι ''ή θα σου 'ρχονται δυο-δυο ή κανένας'' ?
Για άλλη μια φορά η ζωή έπαιξε τα παιχνίδια της...
και για άλλη μια φορά αυτό το καταραμένο μυαλό κάθεται και τα αναλύει...

Τα δεδομένα αλλάζουν μέσα σε δευτερόλεπτα...
Οι άνθρωποι αλλάζουν σκεπτικό μέσα σε δευτερόλεπτα...
Τα συναισθήματα αλλάζουν μέσα σε δευτερόλεπτα...
Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει μέσα σε δευτερόλεπτα...

- Τι υπήρξε κάποτε?
- Συναισθήματα. Πολλά συναισθήματα. Ξεχείλιζαν από παντού.
- Τι υπάρχει τώρα?
- Ένα τίποτα. Μια μετριότητα. 'Ενα κενό.
- Τι θα υπάρξει αύριο?
- Άγνωστο. Κανείς δεν ξέρει.


Όνειρα μαγευτικά...