Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Invitation to the blues

<<He never even told her that he cared...>>
Δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν νοιαζόταν ή όχι.
Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Της πρόσφερε μια πρόσκληση για την ''κατάθλιψη''.
Μπορεί να μην το κατάλαβε ποτέ.
Μπορεί να είναι απολύτως ανίδεος.
Δεν έχει καμία σημασία.

Της πρόσφερε μια βόλτα στον κόσμο της ανασφάλειας.
Αυτή δεν δέχτηκε ποτέ, αλλά δεν αντιστάθηκε κιόλας.
Αφέθηκε τόσο πολύ σ' αυτή την κατρακύλα.
Σερνόταν δεξιά κι αριστερά από τον άνεμο σαν τα φύλλα του φθινοπώρου.
Όχι, δεν ήταν φθινόπωρο. Ήταν χειμώνας.
Ο πιο ζεστός χειμώνας που έζησε ποτέ....



Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

It's love in this crazy world..

Ναι...
Είπες πως δεν χωράω στη ζωή σου.
Ότι έχεις τόσα πολλά στο κεφάλι σου που δεν υπάρχει ούτε μια τόση δα γωνίτσα για να χωρέσω κάπου εκεί κι εγώ.
Και αυτό συνεχίζεις να κάνεις.
Μόλις αντιληφθείς πως πάω να ξανατρυπώσω εκεί μέσα αλλάζεις σκηνικό, αλλάζεις συζήτηση, αλλάζεις βλέμμα μόνο και μόνο για να μη σκεφτείς δεύτερη φορά.
Άμυνες, τείχη, εμπόδια, αποστάσεις...
Έτσι για ν βρίσκομαι εγώ μακριά κι εσύ μόνος.

Έχω πάψει να προσπαθώ.
Έχω πάψει να ψάχνω για ευκαιρίες.
Αυτό όμως δε σημαίνει πως έχω ξεχάσει.
Δεν σημαίνει πως έχω ξεπεράσει όλες αυτές τις άμυνες, τα τείχη, τα εμπόδια, τις αποστάσεις...
Τα βρίσκω μπροστά μου κάθε μέρα.
Με αφοπλίζουν. Κι έτσι χάνω την όρεξη να χαμογελώ.

Σου λέω την αλήθεια...





Τετάρτη 15 Αυγούστου 2012

Σ' άλλη γη, σ' άλλα μέρη


 Σε έναν άλλο τόπο, όμως κάτω από τον ίδιο ουρανό..
Δεν έχει πολλές μέρες που τ' αστέρια έπεφταν βροχή...
Ένας άγνωστος τόπος, ένα πρωτόγνωρο σκηνικό!
Άλλοι άνθρωποι, άλλες συνήθειες, άλλες επιλογές, άλλες κουβέντες.
Άλλα θέλω, άλλοι λόγοι να υπάρχω, άλλα λέω, άλλα κάνω,
μα συνεχώς καταλήγω ακριβώς εκεί που ξεκίνησα...
Εκεί που έμαθα να ζω.
Εκεί που έμαθα ν' αγαπώ.
Εκεί που έμαθα να ονειρεύομαι.
Εκεί που βρισκόμουν, βρίσκομαι και θα βρίσκομαι για πολύ πολύ καιρό ακόμη...
Ακόμη κι αν βρίσκομαι θάλασσες μακριά, το μυαλό μου και την καρδιά μου τα έχω αφήσει εκεί.

Ξέρεις τι είναι να ζεις χωρίς αυτά;
Ανακούφιση και μαρτύριο μαζί...

Ανακούφιση γιατί επιτέλους ξεφεύγεις για λίγο από τις σκέψεις και τα συναισθήματα σου.
Και μαρτύριο γιατί εκεί που νομίζεις ότι έχεις ξεφύγει, επιστρέφουν την πιο ακατάλληλη στιγμή
για να σε στοιχιώσουν και να μην σε αφήσουν να απολαύσεις τίποτε άλλο...

Ακόμη και τα μάτια σου σε προδίδουν...
Εκεί που έχουν ανοίξει διάπλατα και δεν ξέρεις που να πρωτοκοιτάξεις, ξαφνικά καταλαβαίνεις πως είσαι τυφλός...Μόνο κάτι σκιές μπορείς να διακρίνεις κι αυτές με το ζόρι...

Κι έρχονται οι σκιές και φεύγουν.Και συνεχίζουν να έρχονται.Κι επιμένουν...
Και τελικά γίνονται ενοχλητικές...

Μέχρι που φτάνεις να αναρωτιέσαι αν ήσουν κι εσύ τότε μια σκιά που τελικά έγινε ενοχλητική.....










Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012

Λυπάμαι, τσατίζομαι, βουρκώνω, λυγίζω...

Λυπάμαι...Θέλω να μην στεναχωριέμαι πια...
Μα είναι αβάσταχτος ο πόνος που καίει μέσα μου βαθιά...


Τσατίζομαι...Θέλω να τσιρίξω τόσο δυνατά που η φωνή μου να σπάσει τζάμια...
Μέχρι να αδειάσω...μέχρι να μη νιώθω πια...μέχρι να γαληνεύσω...


Βουρκώνω...Θέλω να κλάψω τόσο πολύ, τόσο δυνατά...
Μέχρι να αδείασω...μέχρι να μη νιώθω πια...μέχρι να γαληνεύσω...

Λυγίζω...Θέλω να κρατήσω τα πόδια μου ορθά μα δεν μπορώ...
Πέφτω κάτω, χτυπώ...δεν μπορώ να ξανασηκωθώ...


Είσαι εσύ, μέσα στους λίγους που έχω πιο ψηλά...
Είσαι εσύ, που όταν σε σκέφτομαι χαμογελώ κι ας είσαι μακριά...
Είσαι εσύ, που όταν δεν σε βρίσκω είμαι δυστυχισμένη...
Είσαι αυτός που με μια του αγκαλιά θα μου ζεστάνει την καρδιά...


Πού βρίσκεσαι όμως; Γιατί κρύβεσαι και φεύγεις μακριά;
Και γι' αυτό λυπάμαι, τσατίζομαι, βουρκώνω, λυγίζω...
Και πεθαίνω τελικά...


Πεθαίνω...Θέλω να ζήσω αλλά όχι χωρίς να ακούω τη δική σου τη λαλιά...

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

Μη μου φοβάσαι...

Μη μου φοβάσαι...
Προσπάθησε έστω για λίγο να μη φοβηθείς.

Σε πλησιάζω από μακριά. Κάνε πως δε με είδες.
Έρχομαι προς το μέρος σου. Μη φύγεις.
Σε κοιτάω. Γύρνα και κοίτα με στα μάτια.
Μη γυρίσεις το βλέμμα αλλού.
Σταματάω ακριβώς μπροστά σου. Μην κάνεις βήμα πίσω.
Σου πιάνω απαλά τον ώμο. Μην τρέμεις.
Μην απομακρυνθείς.

Δεν θέλω το κακό σου. Μη μου φοβάσαι.
Προσπάθησε έστω για λίγο να μη φοβηθείς.

Σου χαμογελώ. Μη ντραπείς.
Μίλησε μου. Πες μου κάτι.
Ας μην είναι σημαντικό. Ας μη σημαίνει τίποτα.
Κάνε μια κίνηση. Είμαι εδώ, ακριβώς δίπλα σου.
Εδώ θα μείνω. Θέλω να νιώσεις άνετα.
Μη μου γυρίσεις την πλάτη. Μην πας πουθενά.

Δε θα πάω πουθενά. Μη μου φοβάσαι.
Προσπάθησε έστω για λίγο να μη φοβηθείς.

Προσπάθησε. Προσπάθησε...

Σε παρακαλώ

Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Κραυγή Βοηθείας

Κραυγές βοηθείας στα ήσυχα στενά αυτής της πόλης...
Όσο περνάει ο καιρός θα ακούγονται όλο και πιο πολλές.
Όλο και πιο δυνατές.Όλο και πιο συχνές.
Γιατί άνθρωποι είμαστε και κάποτε φτάνει η στιγμή που λυγίζουμε.
Φτάνει η στιγμή που ερχόμαστε στα όρια μας.
Φτάνει εκείνη η γαμημένη στιγμή της απόγνωσης.

Το χειρότερο όμως είναι αν αυτή η στιγμή σε βρει μόνο.
Και δεν εννοώ χωρίς κάποιον δίπλα σου, 
αλλά χωρίς κάποιον μέσα στην καρδιά σου.
Γιατί η μοναξιά εκεί ζει...
Και τρέφεται με την ανάγκη σου γι' αγάπη.

Μην απορήσεις, λοιπόν, αν μια μέρα η κραυγή που 
φτάνει στα αυτιά σου έρχεται από το ίδιο σου το 
στόμα...

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

Ain't got enough (?)

Αναρωτιέμαι...

Αναρωτιέμαι γιατί μετά από τόσο καιρό συνεχίζεις και στοιχειώνεις τα όνειρα μου...
Κι αφού σκέφτομαι όλη μέρα αυτά που <<ζήσαμε και δε ζήσαμε>>,
στο καπάκι σε βλέπω μπροστά μου να μου χαμογελάς γλυκά...
Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνεις αλλά αυτό το πράγμα με σκλαβώνει...
Κι όλα αυτά ενώ την προηγούμενη βδομάδα μιλούσες με την παρέα μου
αλλά έκανες ότι δεν ήμουν κι εγώ εκεί...
Και σα να μην έφτανε αυτό, έκανες και μια σούπερ-εκνευριστική ερώτηση που είχε να κάνει με εμένα,
δηλαδή την τύπισσα που δεν γνωρίζεις κι απλά τυχαίνει να βρίσκεται εκεί δίπλα...

Αναρωτιέμαι, λοιπόν, γιατί συνεχίζω να σε σκέφτομαι τόσο μετά από όλα αυτά....
Όλα αυτά που <<ζήσαμε και δε ζήσαμε>>...
Μοιάζουν με όνειρα που με στοιχειώνουν...



Σάββατο 21 Απριλίου 2012

Make a choice...

Πολλές φορές έχω βρεθεί σ' αυτή τη θέση...
Και, ναι, είναι αρκετά δύσκολη...
Να πάω ή να μην πάω;
Η αναστάτωση δεν μου αφήνει πολλά περιθώρια...
Η επιθυμία δεν μου αφήνει πολλές επιλογές...

Η λογική, όμως;
Αυτή μου λέει να μην παρεκκλίνω από τους στόχους μου...
Να μην αφήνω αυτές τις καταστάσεις να με επηρεάζουν...

Γιατί χρειάζεται πάντα να υπάρχουν κάποια καθήκοντα που δεν σ' αφήνουν να απολαύσεις τη ζωή;

Τετάρτη 21 Μαρτίου 2012

Black Swamp Village


Έτσι, πάντα να χαμογελάς...
Κι ας μην είμαι εγώ αυτή που κοιτάς.
Γιατί πια δεν με κοιτάς στα μάτια.
Γιατί γίνεσαι και γίνομαι κομμάτια.
Να χαμογελάς όμως.
Πάντα να χαμογελάς.
Μ' εκείνο το γλυκό χαμόγελο που κρύβει κάπου μια ντροπή.
Μ' εκείνο το γλυκό το βλέμμα που δεν ψάχνει διαφυγή.

Κι εγώ θα είμαι κάπου πιο πέρα.
Κι ας έχει μείνει η καρδιά μου εκεί...

Μπορεί να νιώθω σα νεκρή
μα θα έρθεις κάποια μέρα να με επαναφέρεις στη ζωή...

Κι όταν με κοιτάξεις από απόσταση αναπνοής
θα θυμηθώ ότι τα δυο σου μάτια δεν είχαν το ίδιο χρώμα εξαρχής...





Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

Summertime Memories

Μία φωτογραφία είναι η αγαπημένη μου...

Την έβγαλα το περασμένο καλοκαίρι.
Ήταν αρχές Ιούλη, νωρίς το πρωί.
Ο ήλιος είχε ξεπροβάλει πριν λίγες ώρες και αγκάλιαζε απαλά το δέρμα.
Διαφωνούσαμε προς τα που θα γυρίσει η σκιά.
Είχα δίκιο...

Η θάλασσα γαλήνια και απέραντη.
Εσύ πολυλογάς, όπως πάντα.
Κι εγώ;
Εγώ ήρεμη και....... ερωτευμένη!
Μ' εσένα, με την ακρογιαλιά, με το γλυκό αεράκι.
Έτρεμα από την ένταση.

Το φόντο ήταν απλά το περιτύλιγμα.
Το ''ζουμί'' ήταν το συναίσθημα...
Ήσουν εκεί και ήμουν εκεί.

Τράβηξα την φωτογραφία...
Είναι η ωραιότερη που έχω αντικρίσει ποτέ!

Δεν μπορώ όμως να σου την δείξω...
Όχι σου λέω. Μην επιμένεις. Έτσι κι αλλιώς δεν γίνεται.
Γιατί; Γιατί δεν υπάρχει εκτυπωμένη.
Υπάρχει μόνο μέσα στο κεφάλι μου.
Μια εικόνα που δεν σβήνει...


Τι τα χρειαζόμαστε άλλωστε τα μηχανήματα;
Το μυαλό κάνει την καλύτερη δουλειά!



Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Εδώ Είναι Ο Φόβος Των Ανθρώπων Και Το Πάθος

Όσα χαστούκια κι αν μου ρίχνεις (ζωή) ...Δεν θα το βάλω κάτω!

Θέλω να πιστεύω στους ανθρώπους... όσο κι αν έχω απογοητευτεί.



Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

As The Years Go Passing By...

Οι μέρες περνούν, τα χρόνια περνούν.
Οι άνθρωποι μαθαίνουν, οι άνθρωποι προχωρούν.

Κάτσε και σκέψου λίγο πως ήσουν και ποιος ήσουν πριν από λίγα χρόνια....
Πόσα ήξερες και πόσα δεν ήξερες. Πόσα ήθελες να μάθεις και πόσα ήθελες να ξεχάσεις.
Όλα όμως τα ένιωθες μέχρι το κόκαλο...Γι' αυτό, δεν αμφιβάλω!
Μετά ήρθε η μετάβαση. Ήρθε το ''σκαμπανέβασμα'' ψυχολογίας.
Κάτι είχες πάθει, ε; Ναι, τώρα το ξέρω...
Το είχα δει στα μάτια σου τότε αλλά έκανα πως δεν το κατάλαβα.
Μάλλον γιατί δεν μπορούσα να το πιστέψω.
Γιατί φερόσουν έτσι; Γιατί;
Έφτασες στο μηδέν, στον πάτο.

Πάλι καλά συνέχισες να περπατάς...
Βέβαια, το καλύτερο θα ήταν να είχες τρέξει αλλά εντάξει, που να το φανταστείς.
Σιγά-σιγά επανήλθες. Ακόμα σε αυτήν τη φάση βρίσκεσαι.
Και όσο συνεχίζεις τόσο πιο πολύ βρίσκεις τον εαυτό σου.

Κάποτε είχα διαβάσει κάπου ότι : 
''Για να βρεις τον εαυτό σου, πρέπει πρώτα να τον χάσεις.''

Και εδώ βρίσκεσαι τώρα και αναπολείς το παρελθόν.
Καταλαβαίνεις το πόσο έχεις προχωρήσει μέσα στις σκέψεις σου.
Θυμάσαι εκείνο το άτομο που ήσουν πριν και το συγκρίνεις με το σήμερα.
Καμία σχέση, έτσι;
Η μετάβαση αλματώδης κι εσύ σαν χάνος να την παρακολουθείς από μακριά.

Είσαι σαν μία πρώτη ύλη η οποία βρέθηκε τελείως ακατέργαστη και στη συνέχεια ο άνεμος, η βροχή, ο ήλιος και η φύση γύρω της την επεξεργάστηκαν, την σμύλευσαν με τον καιρό και αυτή άρχισε να παίρνει σχήμα. Δημιουργήθηκαν καμπύλες, δημιουργήθηκαν γωνίες, δημιουργήθηκαν αύλακες και προεξοχές...
Και αυτή η δουλειά συνεχίζεται και θα συνεχιστεί μέχρι να αφήσεις την τελευταία σου πνοή.
Θα τροποποιείσαι ως την παραμικρή λεπτομέρεια, με κάθε μέσο, από την ίδια τη ζωή και τις γνώσεις που σου προσφέρει...


Ελπίζεις μόνο στο τέλος το γλυπτό που θα σχηματιστεί να είναι χάρμα οφθαλμών,
γιατί καθρεφτίζει την ίδια σου την ψυχή!



Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Rock Me Like A Hurricane...


Ήθελα τόσο, μα τόσο, πολύ να ξαπλώσω δίπλα της στον καναπέ, να τυλίξω τα χέρια μου γύρω της και να κοιμηθούμε. Όχι να πηδηχτούμε, όπως κάνουν σε αυτές τις ταινίες. Ούτε καν να κάνουμε έρωτα. Απλώς να κοιμηθούμε μαζί, με την πιο αθώα έννοια αυτής της έκφρασης. Αλλά μου έλειπε το κουράγιο και εκείνη είχε ''αγόρι'' κι εγώ ήμουν σαν ηλίθιος, ενώ εκείνη ήταν πανέμορφη. Κι εγώ ήμουν τελείως βαρετός, ενώ εκείνη ήταν απέραντα μαγευτική. Οπότε επέστρεψα πίσω στο δωμάτιο μου και κατέρρευσα στο κρεβάτι μου σκεπτόμενος πως εάν οι άνθρωποι ήταν βροχή, εγώ θα 'μουν ψιχάλα, ενώ εκείνη θύελλα...


Απόσπασμα από το βιβλίο του John Green - Looking for Alaska
σε δική μου ελεύθερη μετάφραση

*(δεν ξέρω καν αν έχει γίνει μετάφραση του βιβλίου στα ελληνικά, απλά βρήκα αυτό το απόσπασμα που με έκανε να ανατριχιάσω)




**(ταιριάζει και με την σημερινή βροχερή μέρα...)

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Συνέχισε να περπατάς...Κάπου θα υπάρχει ένα φως...Δεν μπορεί...

Η ζωή σου μπορεί να αλλάξει το κάθε λεπτό της κάθε μέρας. 
Χάνεις ανθρώπους. Κερδίζεις ανθρώπους.
Ψάχνεις την αγάπη. Βρίσκεις την αγάπη. Χάνεις την αγάπη.
Συνειδητοποιείς ότι έχεις αγαπηθεί. Ξεχνάς πως έχεις μισηθεί.
Γελάς. Κλαις. Κλαις από το υπερβολικό γέλιο. 
Κάνεις αυτό. Κάνεις εκείνο. Εύχεσαι να μην είχες κάνει το άλλο.
Μετανιώνεις που δεν έκανες αυτό που σκεφτόσουν.
Μαθαίνεις από αυτά. 
Έχεις τις καλές σου. Έχεις τις μαύρες σου.
Βλέπεις άλλους και θα ήθελες να είσαι στη θέση τους. 
Αγαπάς τη ζωή. Μισείς τη ζωή. 

Στο τέλος, όμως, πάντα βρίσκεις τον εαυτό σου να συνεχίζει να ζει παρόλα αυτά που μπορεί να του έχουν συμβεί...

*( Εμπνευσμένο από ένα πολύ ωραίο post...με τις προσωπικές μου τροποποιήσεις!)


Τετάρτη 18 Ιανουαρίου 2012

You'll never find a better man than me...



- Φύγε σου λέω...

- Δεν πάω πουθενά. Εγώ θα σου δείξω πως είναι η αληθινή ζωή!

- Εσύ, θα μου πεις εμένα; Ποιος νομίζεις ότι είσαι;

- Ο άντρας της ζωής σου...



Κυριακή 15 Ιανουαρίου 2012

I keep on fallin' ....

Δεν θα σου πω τίποτα....
Οι στοίχοι αυτού του κομματιού αρκούν...
Το αφήνω να μιλήσει στις αισθήσεις σου...




Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

An Earthquake Inside My Mind...

Ξύπνησα μέσα στη νύχτα μετά από ένα όνειρο (ούτε καν θυμάμαι τι περιείχε) και μετά από λίγα λεπτά ένιωσα μέχρι το κόκαλο το ταρακούνημα του σεισμού που έκανε την καρδιά μου να χτυπά σε γρήγορους ρυθμούς...Όχι, δεν ήταν δυνατός ο σεισμός και ούτε μεγάλης διάρκειας...αλλά ήταν αρκετός ώστε να κυλήσουν μεγάλα ποσά αδρεναλίνης μέσα στις φλέβες μου...

Και δεν ήταν μόνο η σωματική επιρροή που έφερε όλο αυτό το φαινόμενο αλλά και οι απεριόριστες σκέψεις και ερωτηματικά που δημιουργήθηκαν μέσα στο μυαλό μου...γιατί πάντα περί τούτου πρόκειται...

Μου πήρε αρκετή ώρα για να ηρεμήσω και να βάλω σε τάξη το μυαλό μου...Καθώς ήμουν και σε επιφυλακή για τυχόν μετασεισμό...


Παρασκευή 6 Ιανουαρίου 2012

The Sky is Crying...

Είχε καιρό να βρέξει...
Επιτέλους ξέδωσε...

Οι γιορτές φεύγουν, τα χιόνια λιώνουν, οι μικρές πόλεις και τα χωριά αδειάζουν...
Οι άνθρωποι ξεχνούν, οι άνθρωποι προχωρούν, οι άνθρωποι ονειρεύονται...
Όχι την ώρα που κοιμούνται, αλλά όταν είναι ξύπνιοι...

Ονειρεύονται πράγματα όμορφα, πράγματα ελπιδοφόρα, πράγματα που τους κάνουν να χαμογελούν,
πράγματα που τους ενθαρύνουν να συνεχίσουν να ονειρεύονται...

Ονειρεύονται ανθρώπους, καταστάσεις, θερμά αισθήματα!
Άλλοι ονειρεύονται δόξα, φήμη και χρήμα.
Μα όλοι, ανεξαιρέτως, ονειρεύονται το μέλλον τους.Κοντινό ή μακρινό..

Ποιός, όμως, άραγε να ξέρει πως θα του τα φέρει η ζωή;




Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012

Keep waiting...

Ναι, κάθομαι εδώ και δύο ώρες πάνω από το τηλέφωνο...μπορεί και τρεις...
Και αυτό το γαμημένο δεν λέει να χτυπήσει...
Θέλει να μου την σπάσει, έτσι;
Μερικές φορές νομίζω πως όλα αυτά γίνονται για να βασανίζουν τους ανθρώπους...
Είναι δυνατόν; Δεν μου αρέσει καθόλου όταν βρίσκομαι σε αυτή τη θέση...
Νομίζω βασικά πως δεν αρέσει σε κανέναν...Λογικό...

Φυσάω και ξεφυσάω...