Το φως μες το κλουβί

Και τώρα είμαι εδώ, μετά από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.
Σκέφτομαι μόνο το σήμερα.
Σα να σβήστηκε το παρελθόν.
Τι έκανα τόσο καιρό; Τι περίμενα τόσο καιρό;
Τίποτα.. δεν υπήρξε τίποτα.
Τίποτα χειροπιαστό, τίποτα πρακτικό, τίποτα αληθινό.
Όλα ήταν τις φαντασίας..
Με κυρίευσε, με έβαλε μέσα σε ένα κλουβί και με βασάνισε.
Κι εγώ δεν έκανα ούτε μια προσπάθεια για να βγω.
Ήμουν εκεί μέσα κλεισμένη και το ήξερα.
Αλλά μάλλον δεν ήξερα πολλά.. δεν έβλεπα πολλά.. δεν ήμουνα καλά..
Και μετά μπήκε ένα φως, ένα ξένο φως.
Κι εγώ χαμογέλασα ξανά, έζησα ξανά, σήκωσα το κεφάλι στα κρυφά.
Αλλά παρέμεινα μες το κλουβί.. εκείνο το σκοτεινό κλουβί.
Ενώ θα μπορούσα να είχα ξεφύγει από τα δεσμά.
Να πετούσα ψηλά...

Invitation to the blues

<<He never even told her that he cared...>>
Δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν νοιαζόταν ή όχι.
Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Της πρόσφερε μια πρόσκληση για την ''κατάθλιψη''.
Μπορεί να μην το κατάλαβε ποτέ.
Μπορεί να είναι απολύτως ανίδεος.
Δεν έχει καμία σημασία.

Της πρόσφερε μια βόλτα στον κόσμο της ανασφάλειας.
Αυτή δεν δέχτηκε ποτέ, αλλά δεν αντιστάθηκε κιόλας.
Αφέθηκε τόσο πολύ σ' αυτή την κατρακύλα.
Σερνόταν δεξιά κι αριστερά από τον άνεμο σαν τα φύλλα του φθινοπώρου.
Όχι, δεν ήταν φθινόπωρο. Ήταν χειμώνας.
Ο πιο ζεστός χειμώνας που έζησε ποτέ....

It's love in this crazy world..

Ναι...
Είπες πως δεν χωράω στη ζωή σου.
Ότι έχεις τόσα πολλά στο κεφάλι σου που δεν υπάρχει ούτε μια τόση δα γωνίτσα για να χωρέσω κάπου εκεί κι εγώ.
Και αυτό συνεχίζεις να κάνεις.
Μόλις αντιληφθείς πως πάω να ξανατρυπώσω εκεί μέσα αλλάζεις σκηνικό, αλλάζεις συζήτηση, αλλάζεις βλέμμα μόνο και μόνο για να μη σκεφτείς δεύτερη φορά.
Άμυνες, τείχη, εμπόδια, αποστάσεις...
Έτσι για ν βρίσκομαι εγώ μακριά κι εσύ μόνος.

Έχω πάψει να προσπαθώ.
Έχω πάψει να ψάχνω για ευκαιρίες.
Αυτό όμως δε σημαίνει πως έχω ξεχάσει.
Δεν σημαίνει πως έχω ξεπεράσει όλες αυτές τις άμυνες, τα τείχη, τα εμπόδια, τις αποστάσεις...
Τα βρίσκω μπροστά μου κάθε μέρα.
Με αφοπλίζουν. Κι έτσι χάνω την όρεξη να χαμογελώ.

Σου λέω την αλήθεια...

Σ' άλλη γη, σ' άλλα μέρη

 Σε έναν άλλο τόπο, όμως κάτω από τον ίδιο ουρανό..
Δεν έχει πολλές μέρες που τ' αστέρια έπεφταν βροχή...
Ένας άγνωστος τόπος, ένα πρωτόγνωρο σκηνικό!
Άλλοι άνθρωποι, άλλες συνήθειες, άλλες επιλογές, άλλες κουβέντες.
Άλλα θέλω, άλλοι λόγοι να υπάρχω, άλλα λέω, άλλα κάνω,
μα συνεχώς καταλήγω ακριβώς εκεί που ξεκίνησα...
Εκεί που έμαθα να ζω.
Εκεί που έμαθα ν' αγαπώ.
Εκεί που έμαθα να ονειρεύομαι.
Εκεί που βρισκόμουν, βρίσκομαι και θα βρίσκομαι για πολύ πολύ καιρό ακόμη...
Ακόμη κι αν βρίσκομαι θάλασσες μακριά, το μυαλό μου και την καρδιά μου τα έχω αφήσει εκεί.

Ξέρεις τι είναι να ζεις χωρίς αυτά;
Ανακούφιση και μαρτύριο μαζί...

Ανακούφιση γιατί επιτέλους ξεφεύγεις για λίγο από τις σκέψεις και τα συναισθήματα σου.
Και μαρτύριο γιατί εκεί που νομίζεις ότι έχεις ξεφύγει, επιστρέφουν την πιο ακατάλληλη στιγμή
για να σε στοιχιώσουν και να μην σε αφήσουν να απολαύσεις τίποτε άλλο...

Ακόμη και τα μάτια σου σε προδίδουν...
Εκεί που έχουν ανοίξει διάπλατα και δεν ξέρεις που να πρωτοκοιτάξεις, ξαφνικά καταλαβαίνεις πως είσαι τυφλός...Μόνο κάτι σκιές μπορείς να διακρίνεις κι αυτές με το ζόρι...

Κι έρχονται οι σκιές και φεύγουν.Και συνεχίζουν να έρχονται.Κι επιμένουν...
Και τελικά γίνονται ενοχλητικές...

Μέχρι που φτάνεις να αναρωτιέσαι αν ήσουν κι εσύ τότε μια σκιά που τελικά έγινε ενοχλητική.....

Λυπάμαι, τσατίζομαι, βουρκώνω, λυγίζω...

Λυπάμαι...Θέλω να μην στεναχωριέμαι πια...
Μα είναι αβάσταχτος ο πόνος που καίει μέσα μου βαθιά...


Τσατίζομαι...Θέλω να τσιρίξω τόσο δυνατά που η φωνή μου να σπάσει τζάμια...
Μέχρι να αδειάσω...μέχρι να μη νιώθω πια...μέχρι να γαληνεύσω...


Βουρκώνω...Θέλω να κλάψω τόσο πολύ, τόσο δυνατά...
Μέχρι να αδείασω...μέχρι να μη νιώθω πια...μέχρι να γαληνεύσω...

Λυγίζω...Θέλω να κρατήσω τα πόδια μου ορθά μα δεν μπορώ...
Πέφτω κάτω, χτυπώ...δεν μπορώ να ξανασηκωθώ...


Είσαι εσύ, μέσα στους λίγους που έχω πιο ψηλά...
Είσαι εσύ, που όταν σε σκέφτομαι χαμογελώ κι ας είσαι μακριά...
Είσαι εσύ, που όταν δεν σε βρίσκω είμαι δυστυχισμένη...
Είσαι αυτός που με μια του αγκαλιά θα μου ζεστάνει την καρδιά...


Πού βρίσκεσαι όμως; Γιατί κρύβεσαι και φεύγεις μακριά;
Και γι' αυτό λυπάμαι, τσατίζομαι, βουρκώνω, λυγίζω...
Και πεθαίνω τελικά...


Πεθαίνω...Θέλω να ζήσω αλλά όχι χωρίς να ακούω τη δική σου τη λαλιά...

Μη μου φοβάσαι...

Μη μου φοβάσαι...
Προσπάθησε έστω για λίγο να μη φοβηθείς.

Σε πλησιάζω από μακριά. Κάνε πως δε με είδες.
Έρχομαι προς το μέρος σου. Μη φύγεις.
Σε κοιτάω. Γύρνα και κοίτα με στα μάτια.
Μη γυρίσεις το βλέμμα αλλού.
Σταματάω ακριβώς μπροστά σου. Μην κάνεις βήμα πίσω.
Σου πιάνω απαλά τον ώμο. Μην τρέμεις.
Μην απομακρυνθείς.

Δεν θέλω το κακό σου. Μη μου φοβάσαι.
Προσπάθησε έστω για λίγο να μη φοβηθείς.

Σου χαμογελώ. Μη ντραπείς.
Μίλησε μου. Πες μου κάτι.
Ας μην είναι σημαντικό. Ας μη σημαίνει τίποτα.
Κάνε μια κίνηση. Είμαι εδώ, ακριβώς δίπλα σου.
Εδώ θα μείνω. Θέλω να νιώσεις άνετα.
Μη μου γυρίσεις την πλάτη. Μην πας πουθενά.

Δε θα πάω πουθενά. Μη μου φοβάσαι.
Προσπάθησε έστω για λίγο να μη φοβηθείς.

Προσπάθησε. Προσπάθησε...

Σε παρακαλώ

Κραυγή Βοηθείας

Κραυγές βοηθείας στα ήσυχα στενά αυτής της πόλης...

Όσο περνάει ο καιρός θα ακούγονται όλο και πιο πολλές.

Όλο και πιο δυνατές.Όλο και πιο συχνές.

Γιατί άνθρωποι είμαστε και κάποτε φτάνει η στιγμή που λυγίζουμε.

Φτάνει η στιγμή που ερχόμαστε στα όρια μας.

Φτάνει εκείνη η γαμημένη στιγμή της απόγνωσης.

Το χειρότερο όμως είναι αν αυτή η στιγμή σε βρει μόνο.

Και δεν εννοώ χωρίς κάποιον δίπλα σου, 

αλλά χωρίς κάποιον μέσα στην καρδιά σου.

Γιατί η μοναξιά εκεί ζει...

Και τρέφεται με την ανάγκη σου γι' αγάπη.

Μην απορήσεις, λοιπόν, αν μια μέρα η κραυγή που 

φτάνει στα αυτιά σου έρχεται από το ίδιο σου το 

στόμα...