Spinning round and round

Παραλογισμός...

Η κάθε σου σκέψη, η κάθε σου βλέψη, η κάθε σου κίνηση και η κάθε σου αντίδραση περιέχουν κάποια δόση παραλογισμού...Αν είναι μικρή ή μεγάλη εξαρτάται πρώτον από τον χαρακτήρα σου, δηλαδή κατά πόσο ρεαλιστής, κυνικός ή ονειροπόλος είσαι, και δεύτερον από τον βαθμό του ελέγχου που ασκείς στον εαυτό σου και στα συναισθήματα σου...
Υπάρχουν άνθρωποι που τα βλέπουν όλα πεζά και ρηχά...Υπάρχουν κάποιοι που εμβαθύνουν λίγο περισσότερο.... Και υπάρχουν κι αυτοί που ψάχνουν την αιτία της αιτίας...

Δεν είμαι σίγουρη σε ποια κατηγορία ανήκω...Νομίζω πως οι σκέψεις μου πηδούν από τη μία κατηγορία στην άλλη, μετά στην τρίτη και πάλι από την αρχή...
Μπερδεύομαι συχνά...Μπαίνω στο τρυπάκι των σκέψεων συχνά...Ονειροπολώ συχνά...Απογοητεύομαι συχνά και πολύ συχνά είμαι έτοιμη να αποχωρήσω...Όμως μετά ονειροπολώ ξανά...

Κι έτσι κινούμε σε κυκλική τροχιά!

Mind Controler...

Έπεσε σιωπή για αρκετό καιρό ε;
Ε βέβαια, αφού ηρέμησες...Κέρδισες λίγο χρόνο για να ξαναβρείς τον εαυτό σου..Τον είχες χάσει γι ακόμη μια φορά!
Πόσο εύκολο σου είναι πλέον να τον χάνεις;
Σε πήρε η κατρακύλα.. Λένε ότι αν γίνει η αρχή μετά δεν υπάρχει γυρισμός...Και έγινε..
Και τώρα είσαι αναγκασμένος να ''κοντρολάρεις'' τόσο πολύ τον εαυτό σου την κάθε στιγμή, το κάθε λεπτό, κάθε φορά που βρίσκεσαι με ανθρώπους, αλλά και όταν είσαι μόνος σου....
Αυτό σε κουράζει, μου λες.Σε κουράζει πολύ.
Και μετά ψάχνεις διεξόδους.Τρόπους να μην σκέφτεσαι.
Ποτέ δεν σ άρεσε να χάνεις τον έλεγχο....
Ήσουν κυρίαρχος του μυαλού σου!
Τα πράγματα άλλαξαν όμως.Πρέπει να θέσεις καινούργια όρια στις σκέψεις σου.
Όρια αυτοπροστασίας...Αυτοάμυνας...

Lost in the woods

Όταν σου δίνουν λάθος δεδομένα βγάζεις και λάθος συμπεράσματα......



Μαλώνω με τον εαυτό μου

Η ατυχία ενός πρωτάρη...

"Την πάτησες σαν πρωτάρης..."
Πολύ σκληρό να το λες και να ξέρεις ότι είναι αλήθεια...
Είναι δύσκολο να το δεχτείς γιατί πιστεύεις τόσο εγωιστικά στον εαυτό σου και την επιρροή του πάνω στους άλλους που δεν αναρωτιέσαι καν αν συμβαίνει κάτι διαφορετικό...
"Πρωτάρης;"
"Εγώ που έχω ζήσει τη ζωή με το κουτάλι;"
Κι όμως, αν το καλοσκεφτείς, πάντα θα είσαι πρωτάρης σε μια κατάσταση που δεν έχεις ξαναζήσει...

Πάρ' το απόφαση...Την έχεις πατήσει, φίλε μου...
Όσο και να μην θες να το παραδεχτείς την πάτησες...
Και τώρα που μπορείς και το συνειδητοποιείς κάνε κάτι...
Μην αφήσεις ξανά τον εαυτό σου...

Beauty and the ''Beast''

Θυμάσαι τότε που σου είχα πει ότι δεν χρειάζεται να αφήσεις τα όνειρα σου για να ικανοποιήσεις τις προσμονές κάποιου άλλου; Ότι μπορείς να συμβιβαστείς αλλά ταυτόχρονα να κάνεις και αυτό που θέλεις;
Χαίρομαι που τελικά με άκουσες και βρίσκεσαι στη φάση που είσαι τώρα...
Σε βλέπω σαν θεατής πλέον αλλά νοιώθω ότι βρίσκομαι πάντα κάπου εκεί μέσα, μέσα σε όλα αυτά που έχεις κατορθώσεις...
Ναι, δεν είσαι αυτό το ''τέρας'' που μπορεί να φαντάζονται οι περισσότεροι...

Ομορφιά μου!

Κυριακή, γιορτή και σχόλη...

Τι όμορφα αυτά τα Κυριακάτικα απογεύματα...

Η ζαλάδα του μεσημεριανού κρασιού στο κεφάλι σου, παρέα με μια φιλενάδα σου...
Η ''μουντήλα'' του φθινοπώρου που το μόνο που θες να κάνεις είναι να κοιμάσαι πρωί-βράδυ...
Η σχεδόν ησυχία στις γειτονιές τις Θεσσαλονίκης...
Κι ένα φλιτζάνι ζεστό τσάι ή καφές, ανάλογα με τις προτιμήσεις, να σου κρατάει συντροφιά στο σπιτικό σου...

Ααααααααααααααχ!

Blues Nights...

Είναι εκείνες οι νύχτες που, ενώ η ώρα είναι περασμένη, έχεις μάτι-γαρίδα...
Είναι εκείνες οι νύχτες που έχεις καταλήξει, λόγω υπερέντασης, να στριφογυρνάς πάνω στο κρεβάτι...
Είναι εκείνες οι νύχτες που το αγαπημένο σου κομμάτι μοιάζει να έχει 1.000 φορές μεγαλύτερο νόημα από κάθε προηγούμενη φορά που πάτησες το PLAY...
Είναι εκείνες οι νύχτες που εύχεσαι να είχες κάποιον δίπλα σου, αλλά ταυτόχρονα δεν θέλεις κανέναν στα 10 μέτρα γύρω σου...
Είναι εκείνες οι νύχτες που δεν ''τα βρίσκεις'' ούτε με τον ίδιο σου τον εαυτό...
Είναι εκείνες οι νύχτες που δεν σε χωράει ο τόπος και σκέφτεσαι να κάνεις τα πιο επικίνδυνα πράγματα...
Είναι εκείνες οι νύχτες που έχεις πειστεί πως δεν υπάρχει κανείς που νοιάζεται για σένα...
Είναι εκείνες οι νύχτες που, ενώ βρίσκεσαι στον χώρο σου, όλα σου φαίνονται τόσο ξένα...
Είναι εκείνες οι νύχτες που δεν είσαι σίγουρος για τίποτα, ούτε για τον ίδιο σου τον εαυτό...
Είναι εκείνες οι νύχτες που τα φώτα σε τυφλώνουν και θέλεις να κρυφτείς μες το σκοτάδι...
Είναι εκείνες οι νύχτες που η πόλη μοιάζει τόσο σιωπηλή, ενώ μες το κεφάλι σου υπάρχει ακατάπαυστη οχλαγωγία...
Είναι εκείνες οι νύχτες που μετανιώνεις...
Είναι εκείνες οι νύχτες που νομίζεις ότι δεν θα ξημερώσει ποτέ...
Είναι εκείνες οι νύχτες που ξέρεις ότι υπάρχει και κάποιος άλλος κάπου εκεί έξω που περνάει την ίδια φάση με 'σένα...
Είναι εκείνες οι νύχτες που περιμένεις να πέσει ένα αστέρι για να κάνεις μια ευχή...

Είναι εκείνες οι νύχτες................................................νύχτες σαν κι αυτή!

Me against ''the world''...

Όλοι μας λίγο πολύ νομίζω ότι νοιαζόμαστε για την εικόνα και την άποψη που έχουν οι φίλοι μας και οι αγαπημένοι μας άνθρωποι για μας...
Θεωρώ ότι ξέρω πάνω κάτω ποια σημεία του χαρακτήρα μου μπορεί να μην ενθουσιάζουν ιδιαιτέρως τους ανθρώπους γύρω μου...
Όταν όμως έρχεται κάποιος και σου λέει πράγματα που εσύ δεν τα είχες σκεφτεί καν, τότε λες ''ρε φίλε, τι γίνεται; έτσι φάνηκε η θέση μου εκείνη τη στιγμή; εγώ δεν θα αντιδρούσα ποτέ έτσι.'' και φυσικά σχηματίζεται ένα τεράστιο ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι σου...
Είσαι σίγουρος για τον εαυτό σου...
Δεν είσαι αυτό που σε κατηγορούν ότι είσαι...
Ποτέ δεν σκέφτηκες όπως θεώρησαν αυτοί...
Ποτέ δεν έκανες στην άκρη τους ανθρώπους γύρω σου...
Εσύ το ξέρεις καλά...


'Αλλη μια μεγάλη μέρα ξημέρωσε πριν λίγες ώρες...
Όλη μου η αγάπη...

Ψάχνοντας τον ήλιο!

Δεν θέλω να με παρεξηγείς...
'Ο,τι έχω κάνει, το έχω κάνει για να προστατεύσω τον εαυτό μου...
Όσο μπόρεσα δηλαδή γιατί στην τελική δεν κατάφερα και πολλά.

Όπως είχες κάνει κι εσύ τότε. Είχες αποχωρήσει για να προστατευτείς.
Αλλά η επιλογή ήταν δική σου, ενώ εγώ έπρεπε απλά να αμυνθώ μπας και τη βγάλω καθαρή.

Δεν ήθελα να αμυνθώ, ποτέ δεν ήθελα να καταλήξω έτσι.
Ήθελα να αφεθώ...Ήθελα να ζήσω ό,τι ήταν να ζήσω. Χωρίς φραγμούς.
Αλλά έχτισες έναν πελώριο φράχτη γύρω μου. Χωρίς διεξόδους.
Κι εγώ έψαχνα, έψαχνα καιρό να βρω έστω μια μικρή χαραμάδα.
Μα τίποτα..

Έξω από τον δικό μου τοίχο υπήρχε και ένας άλλος...Ο δικός σου.
Ακόμη ψηλότερος από τον δικό μου. Και πολύ πιο δυνατός.

Κατά καιρούς έβλεπα ηλιαχτίδες να ξετρυπώνουν.Αλλά την επόμενη μέρα είχαν εξαφανιστεί.
Και όσο και να έβλεπα μέσω αυτών τον ήλιο, αυτός δεν έπαυε να βρίσκεται από την άλλη μεριά του φράχτη...

Προσπάθησα να σκάψω. Να ξήσω λίγο λίγο αυτόν τον τοίχο.
Ίσως και να κατάφερα κάτι τώρα πια...
Μου πήρε άπειρο καιρό...Ή τουλάχιστον έτσι μοιάζει...

Όταν η ζωή συνεχίζει να παίζει τα παιχνίδια της...

Πως θα 'θελα να είχα ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά
όταν θα μεγαλώσουν όλα θα γίνουν λεβέντες για χάρη του Πειραιά...

Άραγε ισχύει αυτό που υποστηρίζουν πολλοί ( μαζί τους κι εγώ ) ότι ''ή θα σου 'ρχονται δυο-δυο ή κανένας'' ?
Για άλλη μια φορά η ζωή έπαιξε τα παιχνίδια της...
και για άλλη μια φορά αυτό το καταραμένο μυαλό κάθεται και τα αναλύει...

Τα δεδομένα αλλάζουν μέσα σε δευτερόλεπτα...
Οι άνθρωποι αλλάζουν σκεπτικό μέσα σε δευτερόλεπτα...
Τα συναισθήματα αλλάζουν μέσα σε δευτερόλεπτα...
Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει μέσα σε δευτερόλεπτα...

- Τι υπήρξε κάποτε?
- Συναισθήματα. Πολλά συναισθήματα. Ξεχείλιζαν από παντού.
- Τι υπάρχει τώρα?
- Ένα τίποτα. Μια μετριότητα. 'Ενα κενό.
- Τι θα υπάρξει αύριο?
- Άγνωστο. Κανείς δεν ξέρει.


Όνειρα μαγευτικά...

Θέλω αρχή και τέλος γιατί η μέση με χαώνει...

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα μισά πράγματα....
Μισές δουλειές, μισά λόγια, μισές σχέσεις, μισοτελειωμένες συζητήσεις, μισοτελειωμένες καταστάσεις...

Δεν μου αρέσουν γιατί απλά δεν μπορείς να ησυχάσεις με το θέμα, δεν μπορείς να το αφήσεις, δεν μπορείς να προχωρήσεις, δεν μπορείς να ανασάνεις, δεν μπορείς να πάρεις μία απόφαση...
Όλα είναι τόσο ρευστά που κουράζουν το μυαλό πάρα μα πάρα πολύ...

Κι αυτό τι δημιουργεί?
Δημιουργεί άγχος και έναν κόμπο στο στομάχι.
Και ερωτηματικά πάνω από το κεφάλι σου.
Και απορίες πάνω στο πως να συμπεριφερθείς.
Και πολλές σκέψεις...μα πάρα πολλές σκέψεις.
Αν θα συμβεί το ένα και αν θα συμβεί το άλλο και η υποπερίπτωση της υποπερίπτωσης...
Και αν το άλλο άτομο θα σκεφτεί έτσι ή αν θα σκεφτεί αλλιώς.
Και το πως θα ενεργήσει, πως θα χειριστεί το θέμα.
Αν θα το σκέφτεται όσο το σκέφτεσαι εσύ...

Και ξανά και ξάνα οι ίδιες σκέψεις στροβηλίζουν στο μυαλό σου...
Κι εσύ δεν ηρεμείς ποτέ...γιατί δεν υπάρχει δεδομένη κατάσταση...όλα είναι ρευστά...
Ρευστά με χαμηλό ιξώδες.Όπως το μέλι όταν έχει ζεσταθεί πολύ, που τρέχει σα νερό...

The end of an ERA...

Και κάπως έτσι κύλησαν 4 ολόκληρα φοιτητικά χρόνια...Όχι δεν τελείωσα ακόμη.Δεν ξέρω πότε ή αν θα έρθει αυτή η ώρα...
Προς το παρόν αποχαιρετώ την πρώτη συγκάτοικο που είχα ποτέ μου...και προετοιμάζω το έδαφος για την επόμενη...
Τελικά μ' αρέσουν οι ξανθές...Μάλλον είναι αυτό που μου λείπει...Η χαριτωμενιά του ξανθού...

Από Δευτέρα ξεκινά ο νέος κύκλος ζωής μου...Ανυπομονώ!

Η πόλη ''το ζεί''....

Μα τι έχω πάθει?
Βλέπω τον αντικατοπτρισμό ενός δέντρου που κουνιέται από τον γλυκό άνεμο και νομίζω πως είναι δύο παθιασμένοι εραστές που εκτελούν μεταμεσονύχτιες βάρδιες στα γραφεία του απέναντι κτιρίου...
Γελάω με την αλλοπρόσαλλη φαντασία μου...

Μάλλον είναι μία από αυτές τις επιθυμίες για ερωτοτροπίες που με πιάνουν κάθε καλοκαίρι μετά από μία μοναχική βραδινή βόλτα στα έρημα στενά αυτής της πόλης...και έτσι βλέπω φαντάσματα...

Το περσινό καλοκαίρι μου είχε συμβεί κάτι άλλο...
Καθώς κατέβαινα στο σπίτι το βράδυ, άκουσα από ένα διαμέρισμα του πρώτου ορόφου μιας οικοδομής κραυγές ηδονής τις οποίες ήταν πολύ δύσκολο να μην ακούσει κάποιος που περνούσε από κάτω...

Αρχικά σκέφτηκα πως το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον μου....αλλά στη συνέχεια χαμογέλασα με την σκέψη ότι κάποιοι περνούν πολύ ωραία αυτή την στιγμή...
Να 'ναι καλά τα παιδιά....

Roller-coaster Ride...

Μερικές φορές καλείσαι να κάνεις κάποιες επιλογές...Δεν ξέρεις αν θα είναι σωστές ή λάθος, αλλά σίγουρα είναι οι δικές σου επιλογές... και γι αυτό πρέπει να νιώθεις καλά...
Φαντάσου μια ζωή χωρίς επιλογές...έναν δρόμο χωρίς σταυροδρόμια...ένα μονοπώλιο προϊόντων..
Θα ήσουν χαρούμενος τότε?Θα ήσουν ευτυχισμένος με την ανυπαρξία εναλλαγής?

Τι γίνεται όμως όταν από τις τόσες επιλογές, από τους τόσους δρόμους, από τα τόσα προϊόντα δεν σε ικανοποιεί τίποτα?ούτε στο ελάχιστο?

α) Απογοητεύεσαι και γίνεσαι μίζερος?
β) Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι κάτι από αυτά σε καλύπτει αλλά πάλι νιώθεις ένα κενό?  ή
γ) Δεν παύεις ποτέ να ψάχνεις και να κυνηγάς αυτό που θα ήθελες και αποκαλείσαι από μερικούς ονειροπόλος?

Βασικά, ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΘΑ ΗΘΕΛΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ?

Τι κάνεις όταν δεν πιάνουν οι αντιβιώσεις;

Μόλις τελείωσε άλλος ένας κύκλος αντιβίωσης...
Και μετά από αυτόν είσαι, αν όχι 100% λίγο λιγότερο, σίγουρος πως το μικρόβιο που σε είχε προσβάλει κάνει πλέον το μνημόσυνο του...

Όμως, ενώ έχω δώσει είτε εσκεμμένα, είτε τυχαία, διάφορες αντιβιώσεις στον εαυτό μου μπας και μπορέσω να σκοτώσω αυτό το ατίθασο μικρόβιο που μου έχει καταστρέψει το μυαλό, αυτό μοιάζει να βρίσκεται ακόμη εκεί...ανέπαφο και αγέρωχο, να συνεχίζει αλύπητα τις εργασίες αποικοδόμησης του εγκεφάλου μου...

Και αν μερικές φορές νιώθω ότι έχω απαλλαγεί από αυτό, δεν περνάει πολύς καιρός που επανεμφανίζονται τα συμπτώματα...και τότε απογοητεύομαι για ακόμη μία φορά...

Και μετά έρχονται οι σκέψεις:

Μήπως δεν είμαι αρκετά δυνατή για να το αντιμετοπίσω;
Μήπως οι άμυνες μου έχουν εξασθενίσει;
Μήπως δεν θέλω στην ουσία να το αποβάλλω γιατί έχω συνηθήσει και έχω μάθει να συνυπάρχω με αυτό;
Μήπως έχω αρχίσει να φοβάμαι πως στη συνέχεια θα εισβάλουν και άλλα μικρόβια τα οποία μπορεί να μου κάνουν μεγαλύτερη ζημιά;


Θα σταματήσει ποτέ να πολλαπλασιάζεται και να δημιουργεί νέες σκέψεις;

Φάτσες που σε κάνουν να κολλάς...(?)

Χμμμμμ....μου φαίνεται αρκετά αστείο αλλά έχω να πώ ότι....
Πριν από λίγο μια φίλη μου είπε πως η φάτσα του ακατανόμαστου είναι από αυτές τις φάτσες ανδρών που σε κάνουν να κολλάς μαζί τους...είναι τα μάτια? είναι το βλέμμα? είναι το ύφος?
Λέει ότι της θύμιζε έναν τύπο που είχε καψουρευτεί κάποτε...όχι η φάτσα, αλλά το πως κοιτάζει...

Ισχύει άραγε αυτή η θεωρία? υπάρχουν χαρακτηριστικά προσώπου ανθρώπων που σου δημιουργούν αυτή την έλξη? η οποία βέβαια καταλήγει σε μαρτύριο?

Και το δεύτερο πράγμα που μου είπε είναι ότι οι μουσικοί είναι η χειρότερη ''φάρα'' με την οποία μπορείς να μπλέξεις...και ότι φέρονται σαν ζώα...ζούν σαν ζώα...πίνουν σαν ζώα....κάνουν σέξ σαν ζώα...
Δεν κατογορούμε φυσικά τον τρόπο που κάνουν όλα αυτά τα ζωάκια, απλά αναφερόμαστε στο γεγονός ότι τα κάνουν όλα αυτά χωρίς να καταλαβαίνουν το γιατί...απλά τα κάνουν γιατί αυτό έχουνε μάθει...

Αυτό το πράγμα περί μουσικών το έχω ακούσει άπειρες φορές αλλά σίγουρα δεν με πείθει...
Κατατάσσω αυτόν τον διαχωρισμό στις ανόητες γενικοποιήσεις όπως :
οι γυναίκες λένε ''Ολοι οι άντρες ίδιοι είναι..γουρούνια''
οι άντρες από την μεριά τους λένε ''γυναίκες...τι περιμένεις...''

και βέβαια ο άλλος λόγος είναι ότι, επειδή θέλω κι εγώ να θεωρούμαι μια -πρακτική- μουσικός, δεν δέχομαι ότι μια τέτοια γενικότητα μπορεί να ισχύει...


Χρόνια σου πολλά λοιπόν.....
Η καλύτερη ευχή που μπορώ να σκεφτώ είναι τώρα που μεγάλωσες κατά έναν χρόνο να πάψεις να φοβάσαι για το αύριο και να ζεις όσο πιο έντονα μπορείς....(ακόμη και χωρίς εμένα)....γιατί η ζωή είναι μικρή και πρέπει να την σπαταλάμε όσο καλύτερα μπορούμε....

Υ.Γ.
Αυτή την στιγμή θα ήθελα να χτυπήσει το κινητό μου και να είσαι εσύ...
Δεν πρόκειται όμως να συμβεί αυτό γιατί δεν υπάρχει θεός να εισακούσει τις προσευχές μου....

Woman Vs Man : sex without feelings...

Έχω ακούσει πολλές φορές να λένε πως <<οι γυναίκες κάνουν σεξ με συναίσθημα, ενώ οι άντρες δημιουργούν συναισθήματα μέσα από το σεξ....>>.

Άλλη μια θεωρία περί διαφορετικότητας των δύο φύλων.

Κατά πόσο ισχύει όμως κάτι τέτοιο? Μήπως αυτό οφείλεται στο ότι ο άντρας ήταν αυτός που κάποτε αναζητούσε το σεξ ενώ η γυναίκα δεν είχε το δικαίωμα ούτε καν να το σκεφτεί.....
Όμως έχουν περάσει κάμποσα χρόνια από τότε, έτσι δεν είναι? Γιατί επικρατούν ακόμη αυτές οι αντιλήψεις?

Το σίγουρο πάντως είναι πως κ οι γυναίκες απολαμβάνουν πλέον το ''σεξ χωρίς συναίσθημα'', όσο και οι άντρες..

Στην τελική, όμως, και τα δύο φύλα όταν κουραστούν να δίνονται σε αυτό χωρίς να παίρνουν τίποτα, ξαναγυρνάνε στα ρομάντζα, αναζητόντας την τρυφερότητα....οπότε καμία διαφορά...

Ας σταματήσουμε λοιπόν να συγκρινόμαστε...

Mind for rent

Ε ναι λοιπόν, το νοικιάζω το γαμίδι...Όσο όσο...Το βαρέθηκα, δεν πάυει ποτέ να λειτουργεί. Δεν πάυει ποτέ να σκέφτεται. Δεν πάυει ποτέ να θυμάται και να αναπολεί.
Και το θέμα είναι οτί σκέφτεται, θυμάται και αναπολεί πράγματα που ίσως να μην έγιναν ποτέ. Κι αν έγιναν σίγουρα πάει καιρός...πολύς καιρός. Κι όμως, ακόμη περιφέρονται εκεί γύρω και μόλις βρουν ευκαιρία -τσούπ- εμφανίζονται. Και πάλι απ' την αρχή.

Καλά δεν κουράστηκε ακόμη? Δεν κουράζεται ποτέ?