Τι κάνεις όταν δεν πιάνουν οι αντιβιώσεις;

Μόλις τελείωσε άλλος ένας κύκλος αντιβίωσης...
Και μετά από αυτόν είσαι, αν όχι 100% λίγο λιγότερο, σίγουρος πως το μικρόβιο που σε είχε προσβάλει κάνει πλέον το μνημόσυνο του...

Όμως, ενώ έχω δώσει είτε εσκεμμένα, είτε τυχαία, διάφορες αντιβιώσεις στον εαυτό μου μπας και μπορέσω να σκοτώσω αυτό το ατίθασο μικρόβιο που μου έχει καταστρέψει το μυαλό, αυτό μοιάζει να βρίσκεται ακόμη εκεί...ανέπαφο και αγέρωχο, να συνεχίζει αλύπητα τις εργασίες αποικοδόμησης του εγκεφάλου μου...

Και αν μερικές φορές νιώθω ότι έχω απαλλαγεί από αυτό, δεν περνάει πολύς καιρός που επανεμφανίζονται τα συμπτώματα...και τότε απογοητεύομαι για ακόμη μία φορά...

Και μετά έρχονται οι σκέψεις:

Μήπως δεν είμαι αρκετά δυνατή για να το αντιμετοπίσω;
Μήπως οι άμυνες μου έχουν εξασθενίσει;
Μήπως δεν θέλω στην ουσία να το αποβάλλω γιατί έχω συνηθήσει και έχω μάθει να συνυπάρχω με αυτό;
Μήπως έχω αρχίσει να φοβάμαι πως στη συνέχεια θα εισβάλουν και άλλα μικρόβια τα οποία μπορεί να μου κάνουν μεγαλύτερη ζημιά;


Θα σταματήσει ποτέ να πολλαπλασιάζεται και να δημιουργεί νέες σκέψεις;

Φάτσες που σε κάνουν να κολλάς...(?)

Χμμμμμ....μου φαίνεται αρκετά αστείο αλλά έχω να πώ ότι....
Πριν από λίγο μια φίλη μου είπε πως η φάτσα του ακατανόμαστου είναι από αυτές τις φάτσες ανδρών που σε κάνουν να κολλάς μαζί τους...είναι τα μάτια? είναι το βλέμμα? είναι το ύφος?
Λέει ότι της θύμιζε έναν τύπο που είχε καψουρευτεί κάποτε...όχι η φάτσα, αλλά το πως κοιτάζει...

Ισχύει άραγε αυτή η θεωρία? υπάρχουν χαρακτηριστικά προσώπου ανθρώπων που σου δημιουργούν αυτή την έλξη? η οποία βέβαια καταλήγει σε μαρτύριο?

Και το δεύτερο πράγμα που μου είπε είναι ότι οι μουσικοί είναι η χειρότερη ''φάρα'' με την οποία μπορείς να μπλέξεις...και ότι φέρονται σαν ζώα...ζούν σαν ζώα...πίνουν σαν ζώα....κάνουν σέξ σαν ζώα...
Δεν κατογορούμε φυσικά τον τρόπο που κάνουν όλα αυτά τα ζωάκια, απλά αναφερόμαστε στο γεγονός ότι τα κάνουν όλα αυτά χωρίς να καταλαβαίνουν το γιατί...απλά τα κάνουν γιατί αυτό έχουνε μάθει...

Αυτό το πράγμα περί μουσικών το έχω ακούσει άπειρες φορές αλλά σίγουρα δεν με πείθει...
Κατατάσσω αυτόν τον διαχωρισμό στις ανόητες γενικοποιήσεις όπως :
οι γυναίκες λένε ''Ολοι οι άντρες ίδιοι είναι..γουρούνια''
οι άντρες από την μεριά τους λένε ''γυναίκες...τι περιμένεις...''

και βέβαια ο άλλος λόγος είναι ότι, επειδή θέλω κι εγώ να θεωρούμαι μια -πρακτική- μουσικός, δεν δέχομαι ότι μια τέτοια γενικότητα μπορεί να ισχύει...


Χρόνια σου πολλά λοιπόν.....
Η καλύτερη ευχή που μπορώ να σκεφτώ είναι τώρα που μεγάλωσες κατά έναν χρόνο να πάψεις να φοβάσαι για το αύριο και να ζεις όσο πιο έντονα μπορείς....(ακόμη και χωρίς εμένα)....γιατί η ζωή είναι μικρή και πρέπει να την σπαταλάμε όσο καλύτερα μπορούμε....

Υ.Γ.
Αυτή την στιγμή θα ήθελα να χτυπήσει το κινητό μου και να είσαι εσύ...
Δεν πρόκειται όμως να συμβεί αυτό γιατί δεν υπάρχει θεός να εισακούσει τις προσευχές μου....

Woman Vs Man : sex without feelings...

Έχω ακούσει πολλές φορές να λένε πως <<οι γυναίκες κάνουν σεξ με συναίσθημα, ενώ οι άντρες δημιουργούν συναισθήματα μέσα από το σεξ....>>.

Άλλη μια θεωρία περί διαφορετικότητας των δύο φύλων.

Κατά πόσο ισχύει όμως κάτι τέτοιο? Μήπως αυτό οφείλεται στο ότι ο άντρας ήταν αυτός που κάποτε αναζητούσε το σεξ ενώ η γυναίκα δεν είχε το δικαίωμα ούτε καν να το σκεφτεί.....
Όμως έχουν περάσει κάμποσα χρόνια από τότε, έτσι δεν είναι? Γιατί επικρατούν ακόμη αυτές οι αντιλήψεις?

Το σίγουρο πάντως είναι πως κ οι γυναίκες απολαμβάνουν πλέον το ''σεξ χωρίς συναίσθημα'', όσο και οι άντρες..

Στην τελική, όμως, και τα δύο φύλα όταν κουραστούν να δίνονται σε αυτό χωρίς να παίρνουν τίποτα, ξαναγυρνάνε στα ρομάντζα, αναζητόντας την τρυφερότητα....οπότε καμία διαφορά...

Ας σταματήσουμε λοιπόν να συγκρινόμαστε...

Mind for rent

Ε ναι λοιπόν, το νοικιάζω το γαμίδι...Όσο όσο...Το βαρέθηκα, δεν πάυει ποτέ να λειτουργεί. Δεν πάυει ποτέ να σκέφτεται. Δεν πάυει ποτέ να θυμάται και να αναπολεί.
Και το θέμα είναι οτί σκέφτεται, θυμάται και αναπολεί πράγματα που ίσως να μην έγιναν ποτέ. Κι αν έγιναν σίγουρα πάει καιρός...πολύς καιρός. Κι όμως, ακόμη περιφέρονται εκεί γύρω και μόλις βρουν ευκαιρία -τσούπ- εμφανίζονται. Και πάλι απ' την αρχή.

Καλά δεν κουράστηκε ακόμη? Δεν κουράζεται ποτέ?