Κραυγή Βοηθείας

Κραυγές βοηθείας στα ήσυχα στενά αυτής της πόλης...

Όσο περνάει ο καιρός θα ακούγονται όλο και πιο πολλές.

Όλο και πιο δυνατές.Όλο και πιο συχνές.

Γιατί άνθρωποι είμαστε και κάποτε φτάνει η στιγμή που λυγίζουμε.

Φτάνει η στιγμή που ερχόμαστε στα όρια μας.

Φτάνει εκείνη η γαμημένη στιγμή της απόγνωσης.

Το χειρότερο όμως είναι αν αυτή η στιγμή σε βρει μόνο.

Και δεν εννοώ χωρίς κάποιον δίπλα σου, 

αλλά χωρίς κάποιον μέσα στην καρδιά σου.

Γιατί η μοναξιά εκεί ζει...

Και τρέφεται με την ανάγκη σου γι' αγάπη.

Μην απορήσεις, λοιπόν, αν μια μέρα η κραυγή που 

φτάνει στα αυτιά σου έρχεται από το ίδιο σου το 

στόμα...