Έτσι, πάντα να χαμογελάς...
Κι ας μην είμαι εγώ αυτή που κοιτάς.
Γιατί πια δεν με κοιτάς στα μάτια.
Γιατί γίνεσαι και γίνομαι κομμάτια.
Να χαμογελάς όμως.
Πάντα να χαμογελάς.
Μ' εκείνο το γλυκό χαμόγελο που κρύβει κάπου μια ντροπή.
Μ' εκείνο το γλυκό το βλέμμα που δεν ψάχνει διαφυγή.
Κι εγώ θα είμαι κάπου πιο πέρα.
Κι ας έχει μείνει η καρδιά μου εκεί...
Μπορεί να νιώθω σα νεκρή
μα θα έρθεις κάποια μέρα να με επαναφέρεις στη ζωή...
Κι όταν με κοιτάξεις από απόσταση αναπνοής
θα θυμηθώ ότι τα δυο σου μάτια δεν είχαν το ίδιο χρώμα εξαρχής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου